2009/11/20

Enkonduko en la Koranon (2)

Parolaj kulturoj kaj skribaj kulturoj

La islamaj kulturoj donas la unuan lokon al la parola tradicio, tamen kun pozitiva pritakso de la skribitaj tekstoj. Ambaŭ komprenoj pri kulturo havis ĉiam siajn vicojn, foje samtempajn.

Principe, la Korano estas parole transdonata teksto; tial la islamanoj parkerigas rekte, de aŭtoritata majstro al lernanta disĉiplo, la centran Libron de islamo. Sed la Korano mem difinas sin kiel skribitan aŭ skribendan verkon, kaj pro tio oni baldaŭ kolektis ĝin en volumon (مصحف moshaf), unu fojon por ĉiam definitivigante ĝian korpuson tiel, ke ĉiuj postaj kopioj estu fidelaj al tiu originala teksto. Tiun garantion oni komprenu en tuteca senco: la parkerigo kaj la skribado apogas unu la alian kaj ne venkas unu super la alia. Tiu trajto ebligas, ke la Libro estu tuja posedaĵo de ĉiuj islamanoj kaj ne nur de kulturita elito, kapabla legi kaj skribi en la epokoj, kiam tio estas privilegio de malplimulto.

La parolaj kulturoj estas, antaŭ ĉio, “malcentralizitaj” kaj popolaj, dum la skribitaj tradicioj estas posedaĵoj de fermitaj rondoj, tamen kun avantaĝo, nome, ke ili certigas seninterrompan pludonadon de amasigita sciaro de unu jarcento al alia. En la kazo de la Korano, la skribita teksto estas fidinda tiel longe, kiel la parkerintaj islamanoj aprobas ĝin. Ambaŭ kulturoj, do, parola kaj skriba, implicas unu la alian kiel reciprokaj apogoj kaj garantioj.

Sekva ĉapitro: Legado kaj recitado