2009/12/07

Enkonduko en la Koranon (3)

Legado kaj recitado

La Korano ŝajnas pli taŭga por recitado ol por legado. Ĝian parkeradon faciligas ĝiaj bele ekvilibraj ritmoj, idealaj por moduli la voĉon kaj eĉ por harmonie movi la korpon, kiu balanciĝas kiel partoprenanta en la recitado. Jen avantaĝo de la recitado, ĉar ĝi tuj implikas la tutan leganton en la legadon mem. Fakte, la recitanto inkluzivas sin en la vibradon de la teksto kaj estas transportata en ties internan dimension. Nura legado atentas ekskluzive laŭvortan signifon, legita Korano alportas scierojn, dum recitata Korano komunikas sian sekreton.

La islamanoj ĉiam taksis valora la bonfaran influon de recitata Korano: oni konsideras merita simplan recitadon, eĉ kiam oni ne scipovas la araban lingvon, ĉar la Korano funkcias pli bone kiel intima amiko. Ĝia mesaĝo celas plej speciale la koron, eĉ se ankaŭ la inteligento profitas, kiam ĝi komprenas ties laŭvortan signifon. Ambaŭ sintenoj, por recitado kaj por legado, estigas diversajn interpretojn, neniun apriore pli validan ol alia, de la sama teksto, ĉar ĝi, kiel ĉio ekzistanta, havas du dimensiojn, nome, eksteran aspekton kaj internan realon. Ĉiu serioza studo de la Korano devas ĉiam enkalkuli tiun duecon. La ekstera aspekto reguligas la komunumon; instruas al la islamano, kion li devas scii; donas al la islamo kulturon kaj leĝon, pro kiuj ĝi havas sian identecon kaj sian sendependecon. Sed, aliflanke, la interna dimensio metas la islamanojn en rekta kontakto kun la fonto mem, el kiu la Libro elradias. La medio de intimeco kun la Korano estas ĝisradike grava, kvankam ĝuste pro siaj trajtoj ĝi estas malfacile klarigebla kaj eksplikebla malgraŭ la pli granda intereso de tiu aspekto.

Sekva ĉapitro: Tafsiro