Abu-l-Abbas' Abdallaho ebn Abbas' (Allaho kontentu pri ambaŭ!) diris:
Unu tagon mi troviĝis malantaŭ la Nabio (la namazo kaj la paco de Allaho estu sur li!) kaj li diris al mi:
Knabo, mi instruos al vi kelkajn vortojn: gardu Allahon kaj do ĝi gardos vin; gardu Allahon kaj do vi trovos ĝin antaŭ vi; se vi petos, petu de Allaho; se vi serĉos helpon, serĉu helpon de Allaho; sciu, ke, eĉ se la tuta nacio kunvenus por iel utili al vi, ili nur utilus al vi per tio, kion Allaho jam destinis por vi; kaj se ili kunvenus por iel malutili al vi, ili nur malutilus al vi per tio, kion Allaho jam destinis kontraŭ vin. La skribiloj jam estas levitaj kaj la folioj jam estas sekaj.
Tion rakontis la Termezano, kiu diris: hasana, sahiha hadiso.
[Ĝis ĉi tie la teksto de la Navaano. Nun sekvas miaj notoj:]
Unua-vide, povus ŝajni, ke la teksto starigas dogmon pri antaŭdifinita destino. Tamen, kiel nomi “destino” tion, kio povas ŝanĝiĝi? Nome, ĉar doao povas ŝanĝi tiel nomatan “destinon”...
Nu, oni atentu bone, ke temas pri privata instruo al tiu knabo, eĉ se tiu knabo poste rakontis al aliaj, kiuj maldiskrete rakontadis plu. Do verŝajne Mohammado provis eduki la knabon (estas supozeble, ke inter aliaj rimedoj) per tiuj vortoj. Ĉiu leganto povas starigi al si la demandon, ĝis kioma grado tiu instruo validas ankaŭ por oni mem. Kiu fidas al majstro, ties majstro supozeble plej bone scias, kiu instruo plej bone konvenas al tiu lernanto.
