2012/11/24

Deksesa hadiso el la Kvardek de la Navaano

Laŭ Abu-Horajrato (Allaho kontentu pri li!), unu viro diris al la Nabio (la namazo kaj la paco de Allaho estu sur li!):

- Konsilu al mi!

La Nabio diris:

- Ne koleru!

La viro ripetis plurfoje; la Nabio diris:

- Ne koleru!

Tion rakontis la Boĥarano.
[Ĝis ĉi tie la teksto de la Navaano. Nun sekvas miaj notoj:]

Ni ne scias, en kiu cirkonstanco la viro petis konsilon kaj Mohammad konsilis, ke li ne koleru. Kiel ajn estas, mediti pri tia konsilo ŝajnas utile.

De kie venas kolero? Kolero estas detruema reago, se oni estas en kontakto kun io maldezirata, aŭ se oni ne atingas ion deziratan. En ambaŭ kazoj oni supozas, ke atingo de tio dezirata kaj foresto de tio maldezirata donos feliĉon. Tamen la ekzisto mem (aŭ, pli precize, onia kredo pri la ekzisto) de tio dezirata aŭ maldezirata estas kaŭzo de onia kolero. Emoj kaj malemoj alportas ne feliĉon, sed koleron. Tute alia demando estas, ĉu kolero estas dezirinda aŭ ne.

En la hadiso Mohammad konsilas al tiu viro, ke li ne koleru. En ĉi tiu senkunteksta hadiso ni ne scias la kialon de tiu konsilo. En ĝenerala senco, kolero estas nedezirinda infero. Kompreneble, nura volo ne sufiĉas por liberiĝi el la fajro de kolero. Tamen necesas volo kiel motoro por mediti pri la nedezirindeco de kolero, tiel ke oni serĉu kaj trovu ties devenon, ties forsvenon, kaj la vojon al efektivigo de ties forsveno.

Se oni jam trovis, ke kolero venas rekte el emoj kaj malemoj, oni plu esploru tion, de kie venas emoj kaj malemoj, ĝis oni eble trovos, ke tio venas de falsa kredo, ke difinitaj aferoj alportas feliĉon pro sia ĉeesto aŭ malĉeesto. Sed ĉu io povas alporti feliĉon? Kiu eco, kiu trajto, povas alporti feliĉon? En kio konsistas tiu "feliĉigeco"?

Feliĉigaĵo, se ĝi ekzistas, devas esti daŭra. Ĉu iu konas ion, kio ne estas forpasema? Nu, la miraĝo de feliĉo komencas perdi siajn klare difinitajn konturojn. Feliĉigaĵo, se ĝi ekzistas, devas esti kontentiga. Sed ĉu oni sincere povas konsideri, ke iu difinita afero vere kontentigos la emon aŭ malemon al ĝi? Ĉu eble tia emo aŭ malemo, kiam kontentigita, ne renaskiĝos kiel plua emo aŭ malemo al plia, ŝajna kontentigaĵo? Kaj tiel iras plu la karavano en sia serĉado de feliĉo, kiun ĝi ne trovas ĉar la ŝajnaj, nedaŭraj kontentigaĵoj, eĉ dum ili daŭretas, tamen ne restas stabilaj, sed ŝanĝiĝas kiel la vento.

Do ni restis sen ebla kontentigo, ĉar ĉio renkontata estas forpasema, nekontentiga, ŝanĝiĝema. Nia meditado pri la deveno kaj forsveno de kolero portis nin al la pordo de nepra malfeliĉo, ĉar ni ne povas atingi tion, kion ni deziras.

Ĉu vere? Ĉu ni vere provis surtreti tiun padon? Se ni vere spertas, ke nia dezirataĵo estas revo kaj fantazio, kio do okazas en ni? Se ni vere vekiĝas al realo, kio do okazas tiam?

Ĝuste al tio invitas islamo: restas la Realo kaj estingiĝas la fantazio. Kio do okazas poste, kiam la mondo de fantazioj estas plene detruita? Ĝuste en tio konsistas la dino de islamo: recepto por plenĝue vivadi en la mondo de Realo, en la mondo de Allaho.