2011/10/17

Sepa hadiso el la Kvardek de la Navaano

Laŭ Abu Rokajjato Tamim' ebn Aŭs al-Dari (Allaho kontentu pri li!), la Nabio (la namazo kaj la paco de Allaho estu sur li!) diris:

La dino estas la nasihato.

Ni diris: Al kiu?

Li diris: Al Allaho, al Ĝia Ketabo, al Ĝia Rasulo, kaj al la imamoj kaj ĝenerale al ĉiuj el la moslemoj.

Tion rakontis Moslem.

[Ĝis ĉi tie la teksto de la Navaano. Nun sekvas miaj notoj:]

La vorton nasihato multaj kutime tradukas konsilo. Aliaj pliprecizigas pure sincera konsilo. En ĉi tiu kunteksto ne temas pri unuflanka konsilo, sed pli ampleksa interkonsiliĝo kaj enkalkulo de Allaho, Ĝia Ketabo, Ĝia Rasulo kaj ĉiuj moslemoj (islamantoj) – gvidantoj kaj negvidantoj –, kiam oni prenas decidojn por sia dino. Tio estas, oni ne prenu unuflankajn, memflatajn, egocentrajn decidojn por sia spirita vivovojo sen antaŭa enkalkulo de la Senfunda Abismo de la Realo (Allaho), de la Porhomaj Manifestiĝoj de la Konscio pri tiu Abismo (Ketabo), de la Vivanta Ekzemplo de la Konscio pri Tio en la Vivovojo de Homa Ekzemplo (Rasulo), kaj de la vivantaj ekzemploj de aliaj homoj ĉirkaŭ ni, ankaŭ ili strebantaj sur similaj vivovojoj (imamoj, se indaj je sekvado, kaj moslemoj).

Sur la bazo de ĉi tiu komento mi adaptus la tradukon jene:

Laŭ Abu Rokajjato Tamim' ebn Aŭs al-Dari (Allaho kontentu pri li!), la Nabio (la namazo kaj la paco de Allaho estu sur li!) diris:

Religio estas interkonsiliĝo.

Ni diris: Kun kiu?

Li diris: Kun Allaho, kun Ĝia Libro, kun Ĝia Sendito, kaj kun la elstaruloj kaj ĝenerale kun ĉiuj el la islamanoj.

Tion rakontis Moslem.

Sed, kompreneble, tiujn vortojn oni ne miskomprenu, sed oni komprenu ilin en la sencoj, kiuj povas pravigi la uzon de la vortoj Ketabo, Rasulo, imamoj kaj moslemoj.