Dekkvara hadiso el la Kvardek de la Navaano

Laŭ Ebn Mas'ud' (Allaho kontentu pri li!), la Rasulo de Allaho (la namazo kaj la paco de Allaho estu sur li!) diris:

Ne halalas la sango de islamano krom per unu el tri: la perfida edzo; kaj homo pro homo; kaj tiu, kiu, forlasinte sian dinon, disiĝas de la komunumo.

Tion rakontis la Boĥarano kaj Moslem.

[Ĝis ĉi tie la teksto de la Navaano. Nun sekvas miaj notoj:]

La signifo de la teksto, eble tiel pli klare al la nuntempuloj ol laŭvorta traduko, estas proksimume jena:

La islamano ĝuas la protekton de la islamana komunumo krom en tri kazoj:

perfida edzo,

murdo,

forlasi sian dinon kaj disiĝi de la komunumo.

Unuflanke, la esprimo, ke "ies sango estas halala", signifas la malon de tio, ke "ies sango estas harama". Kiam io estas harama, tio estas netuŝebla kaj la tuta socio defendas ĝin malebligante senkondiĉan aliron al ĝi. Kaj kiam io estas halala, tio troviĝas ekster la aktiva protekto de la socio. Do estas tri kazoj, laŭ la hadiso, en kiuj la islamanoj povus perdi la protekton de sia komunumo.

La unua kazo montras la gravecon de fidindeco en islamo. Perfida edzo detruas la bazon de familia vivo, kaj sen familio ne ekzistas socio. Do, se iu socio volas plu ekzisti, ĝi devas protekti sian fundamenton. Kaj la fundamento de islama socio estas fidindeco ekde la radiko en la familia vivo.

Alia evidenta kazo, en kiu oni metas sin ekster la protekton de la komunumo, estas la rekta agreso de aliaj. Neniu socio povas toleri en sia sino viruson, kiu detruas la vivon de siaj anoj. Se iu agas malamike al aliaj homoj (kaj tio plej evidentas en la kazo de murdo), la agresanto implicite jam forlasis la komunumon kaj ties protekton. Ne temas ĉi tie pri tio, ĉu estas pli konvene apliki egalan repagon, aŭ ĉu sekvi la koranan konsilon, laŭ kiu pardono estas preferinda; ĉi tie temas pri difino de minimumaj limoj, interne de kiuj oni povus senti sin relative sekura en mondo da necertaĵoj.

Fine, se iu eksplicite forlasas la vivmanieron de iu komunumo kaj disiĝas de ĝi, tiu jam decidis fariĝi fremdulo kaj eksterulo, kaj povas aspiri nur al tia statuso.

Atentu bone, ke la hadiso parolas nur pri islama komunumo, ne pri ŝtatoj nek pri la ĝenerala socio. Tute alia demando estas, ĉu oni akceptas la pretendojn de tiuj, kiuj provas altrudi siajn kapricojn kaj privilegiojn kun la preteksto de ŝtatoj aŭ de aliaj fantaziaj idoloj. Sed ĉi tie mi parolas pri faktoj, ne pri fantazioj. Fantazioj ja havas sian lokon kaj sian tempon, sed ne nun ĉi tie.